ტექსტის წაკითხვის შემდეგ წავიკითხოთ, დავფიქრდეთ, ვისაუბროთ: 1. რომელი ბგერები მეორდება ყველაზე ხშირად ლექსის პირველ ოთხ ტაეპში? როგორ ფიქრობთ, რამ განაპირობა მათი ასეთი ხშირი განმეორება? 2. „ბარდნალა“ ბარდნარს, ბარდებიან ადგილს ნიშნავს. დააკვირ- დით, როგორ წარმოგვიდგენს პოეტური წარმოსახვა ამ ბარ- დნარს. რა ეპითეტები მიესადაგება მას? 3. როგორ ფიქრობთ, რატომაა ასე ძვირფასი პოეტისთვის მისი ხორგო და მარანი, ცეცხლი და ღადარი, კავი და სახნისი, თონე და ბეღელი, ან პაწია ქოთანი? 4. მშობლიურ სოფელს პოეტმა ორი ეპითეტი მიუსადაგა „კარგი“ და „სათაყვანები“. თქვენი აზრით, რომელი მათგანი გამოხატავს უკეთ მის დამოკიდებულებას საყვარელი ადგილისადმი? 5. როგორ გგონიათ, რა ქმნის ლექსში ამაღლებულ განწყობილებას ის ნივთები, საგნები და ადგილები, რომლებიც აქ არის ჩამოთ- ვლილი, ბავშვობის მოგონებები, თუ პოეტის დამოკიდებულება მათ მიმართ? თავად ეს ნივთები, ადგილები და მოგონებებია პოეტური, თუ ლადო ასათიანის წარმოსახვა აპოეტურებს მათ? 6. რა სიტყვით იწყება თითოეული მოგონება? როგორ გგონიათ, ვის მიმართავს პოეტი (ვის შეახსენებს წარსულს) – ბავშვობის მეგობარს, თუ საკუთარ თავს?

ტექსტის წაკითხვის შემდეგ:

1. ლექსის პირველ ოთხ ტაეპში ყველაზე ხშირად მეორდება ხმოვნები „ა“ და „ო“, ასევე თანხმოვანი „რ“. ვფიქრობ, ამ ბგერების განმეორება განაპირობა იმან, რომ ისინი ქმნიან ლექსის რიტმსა და მელოდიას, აძლიერებენ ემოციურ გავლენას მკითხველზე.
   

2. პოეტური წარმოსახვა „ბარდნალას“ წარმოგვიდგენს, როგორც მშვიდ, წყნარ, ნაცნობ და ძვირფას ადგილს. ეპითეტები, რომლებიც მას მიესადაგება, არის: ბარდებიანი, მშვიდი, საყვარელი, ნაცნობი.
   

3. ვფიქრობ, პოეტისთვის ძვირფასია მისი ხორგო და მარანი, ცეცხლი და ღადარი, კავი და სახნისი, თონე და ბეღელი, ან პაწია ქოთანი იმიტომ, რომ ესენი მისი ბავშვობის, მშობლიური სოფლის, წარსულის ნაწილებია. ისინი განასახიერებენ მის ფესვებს, მის იდენტობას.
   

4. ჩემი აზრით, „სათაყვანები“ უკეთ გამოხატავს პოეტის დამოკიდებულებას საყვარელი ადგილისადმი, რადგან ეს სიტყვა უფრო ღრმა და ემოციურია, ვიდრე „კარგი“.
   

5. ვფიქრობ, ლექსში ამაღლებულ განწყობილებას ქმნის პოეტის დამოკიდებულება მისთვის ძვირფასი საგნებისადმი. პოეტის თბილი და სიყვარულით სავსე დამოკიდებულება ამაღლებს უბრალო საგნებს და ადგილებს, აქცევს მათ პოეტურ სიმბოლოებად.
   

6. თითოეული მოგონება იწყება სიტყვით „მახსოვს“. ვფიქრობ, პოეტი მიმართავს საკუთარ თავს, ცდილობს გააცოცხლოს წარსული, გაიხსენოს ბავშვობის დროინდელი შეგრძნებები.